Edward de Kam is directeur van Youth for Christ. 'Ik zou het liefst willen dat alle jongeren God zouden leren kennen. Maar opdringen kun je niks.'

Volgens Edward de Kam zijn jongeren het leukste wat er is. 'De media zet jongeren vaak weg als probleemjongeren, hangjongeren enzovoorts. Maar er zijn ook ontzettend veel gewoon leuke jongeren. Met 85% gaat het hardstikke goed. Jongeren staan vaak op een kruispunt in hun leven. Ze zijn dynamisch. Ik heb wat dat betreft een "gouwe job"!'

De Kam ontmoette God zelf voor het eerst toen hij door een vriend meegenomen werd naar een bijbelstudieclubje in Rotterdam. 'Daar zaten zo'n twintig studenten bij elkaar in een bomvol flatje. Ze hadden lol en tapten de beste moppen die ik in lange tijd gehoord had. Er ging iets vanuit. Die gasten hadden een diep vertrouwen, een rust van binnen. Dat wilde ik ook wel!'

Sinds hij gelooft ervaart De Kam inderdaad dezelfde vrede. 'Die rust, dat vertrouwen gun ik iedereen. Zeker de jongeren waarmee wij te maken hebben. Het zou fantastisch zijn als ze allemaal God leren kennen. Maar je mag nooit gebruik maken van hun zwakte en hen het geloof opdringen. Bekering kunnen we niemand, dat doet God alleen.'

(c) Evangelische Omroep

Om een idee te krijgen van wie Eugène Poppe is, kun je hieronder in het kort zijn levensverhaal lezen.

Ik ben geboren op 19 oktober 1951 in Deventer. Mijn ouders waren net een jaar daarvoor vanuit Indonesië naar Nederland gekomen. Mijn moeder werd in dat land geboren als dochter van een boer en werkte jaren als onderwijzeres. Mijn vader ging er in 1938 als KNIL-militair naartoe. De oorlog brak uit en mijn moeder werd samen met mijn broer en zus opgesloten in een Japans kamp. Mijn vader werd overgebracht naar Birma om daar aan de bekende spoorlijn te werken.

Hoewel niet direct hebben deze oorlogservaringen altijd wel een rol gespeeld in mijn leven. Een aantal van mijn tantes en mijn oma verloren hun mannen in deze oorlog. Mijn ouders, vooral mijn moeder, heeft zich altijd een beetje een vreemdeling gevoeld in Nederland. Nu realiseer ik me dat ik hierdoor een zwak heb voor asielzoekers en dat verklaart waarom ik al meer dan 15 jaar onder deze groep mensen werk.

Ik heb een goede jeugd gehad totdat op mijn 9e mijn zuster voor de eerste keer werd opgenomen in een GGZ instelling, waar ze uiteindelijk 42 jaar heeft gewoond. Dat was ook de periode waarin onze familie tot geloof kwam. Het was ook de periode dat mijn moeder ziek werd. Hoewel ze al vrij jong regelmatig last had van migraine, werd dit zo erg dat ze hele dagen op bed lag. Het ging van kwaad tot erger en uiteindelijk heeft mijn vader vervroegd ontslag genomen uit militaire dienst om mijn moeder te kunnen verzorgen. Dat heeft uiteindelijk 17 jaar geduurd.

De ziekten van mijn zuster en moeder hebben een stempel op mij gedrukt. Ik sloeg hierdoor mijn jeugd over en werd vrij snel volwassen. Achteraf te snel. Hoewel ik in eerste instantie dacht dat ik de ziekte van mijn zuster en moeder goed verwerkt had, bleek dat later toch niet zo te zijn geweest. Ik had de pijn en moeite die ik daarbij ervoer gewoon weggestopt. Het gevolg was dat mijn spontaniteit naar de achtergrond verdween en ik meer gereserveerd en afstandelijk werd.

Ook in mijn geloofsleven heeft vooral de ziekte van mijn moeder best strijd gekost. Ik bad veel voor genezing, die niet kwam. Mensen uit mijn omgeving probeerden daar een verklaring voor te geven, die echter geen verklaring voor mij vormde. Gelukkig heb ik God nooit in de beklaagdenbank gezet, maar ik vind het tot op de dag van vandaag nog steeds moeilijk om voor genezing van zieken te bidden.

Op de lagere school kwam ik er al vrij snel achter dat ik dyslectisch was. In die tijd wist men hier niet zo goed raad mee. Mijn moeder heeft jarenlang bijna elke dag met me gelezen om me hiermee te helpen. Hoewel ik tot op de dag van vandaag de beperkingen van dyslexie ervaar, heb ik het toch een plek kunnen geven en ook de kracht ervan leren uitbuiten. Want mensen met dyslexie zijn beelddenkers en dat vind je terug in mijn onderwijs en preken.

Vanwege mijn beperking kwam ik op de LTS (Lagere Technische School) terecht, waar ik me helemaal niet thuis voelde. Gelukkig waren daar enkele leerkrachten die mij uitdaagden om toch verder te leren. Via de LTS kwam ik uiteindelijk terecht op het Instituut van de Autohandel in Driebergen. (IVA) Daar bloeide ik op en kreeg ik de kans om op mijn eigen denkniveau te studeren. Ook bleek het bezig zijn met mijn hoofd en handen een goede combinatie voor mij te zijn.

Na deze opleiding en een jaar gewerkt te hebben in een garage in Deventer kwam ik in militaire dienst terecht. Daar ontdekte ik dat God mij gaven op het gebied van leiderschap had gegeven. Een oude sergeant gaf me de kans om me daarin te ontwikkelen en leerde me de kracht van coaching en mentoraat zien. Daar ben ik hem nog steeds erg dankbaar voor.

Gedurende mijn studie op de IVA kwam het verlangen om fulltime aan de slag te gaan met het doorgeven van het Evangelie. Het resultaat was dat ik uiteindelijk bij Agapè terechtkwam, waar ik ruim 30 jaar gewerkt heb. In die tijd ontmoette ik Ineke, we trouwden in 1975 en God gaf ons drie prachtige kinderen die inmiddels getrouwd zijn. Alle drie kennen ze met hun partner de Heer, iets waar we erg dankbaar voor zijn.

Op 36-jarige leeftijd kwam ik in mijn rol als leider bij Agapè in de problemen. Door allerlei omstandigheden hadden we een enorme financiële schuld opgebouwd en ging een aantal medewerkers uit onvrede weg. Ik had sterk behoefte aan een mentor die me hielp om door deze moeilijke periode heen te komen, maar ik kon er geen vinden. Door deze ervaring ontstond echter wel het verlangen om zelf, als mijn kinderen het huis uit waren, mijn tijd en energie te steken in het begeleiden en helpen van een volgende generatie jonge geestelijke leiders. Later kwam daar nog bij dat ik graag een geestelijk vader voor hen wilde zijn.

In 2004 ben ik uiteindelijk met deze bediening begonnen onder de naam Leadershipdynamics. Door de jaren heen heb ik als trainer en mentor veel mensen mogen helpen in het ontwikkelen van hun geestelijke leiderschapsvaardigheden. De laatste jaren kwam er echter een sterk verlangen bij om niet alleen potentiële geestelijke leiders verder te helpen op weg naar volwassenheid, maar in wezen iedereen, die net als ik het verlangen heeft om op de één of andere manier met zijn leven geschiedenis te schrijven voor God, te helpen. Want het is mijn verlangen dat Nederland geestelijk iets is veranderd, omdat ik geleefd heb en op mijn kleine stukje meegewerkt heb om Gods Koninkrijk gestalte te geven.

Spreken vanuit mijn hart - Dé SPREKER naspreken

Ik heb een passie voor Dé SPREKER. God sprak en bracht de schepping tot aanzijn. Hij spreekt nog steeds en schept of eigenlijk: herschept, door dat woord net als toen. God is liefde! Zijn spreken en daaruit voortkomende handelen brengt liefde, vergeving, ver- en bewondering, herstel, vrijheid, vergeving, goedheid, recht, etc., etc., etc., in een mensenleven en in deze wereld voort.

Spreken doe ik vanuit liefde voor Hem. Vanuit mijn passie en liefde voor Hem en de mensen om me heen. Graag deel ik vanuit Gods Woord dingen die ik zelf ook doorleefde en waardoor ik ben veranderd. Ik geloof zo in de levensveranderende kracht van Gods woord door de Heilige Geest en in de bevrijdende en herstellende werking van Gods liefde!

De Bijbel zegt: "Zo is dan het geloof uit het horen, en het horen door het woord van Christus." Rom. 10:17 (NBG)

Na in 1984 tot geloof gekomen te zijn ben ik in 1985 Bijbelschool In de Ruimte gaan doen. Al snel kreeg ik het verlangen om Gods woord te delen met mensen.

Sinds 1988 spreek ik in verschillende kerken en gemeenten in het land. Ook spreek ik regelmatig op conferenties (o.a. Opwekking, Reveilweken) en (jongeren)evenementen (o.a. Come2worship, Flevo, PraisEvent, Navigators weekend, Wake Up Veenendaal, 4de Musketier).

Horen en doen

Ik spreek graag zó dat mensen het kunnen gebruiken om hun dagelijks leven te vullen met de kracht, liefde en vrijheid van de Allerhoogste die de aller-onderste weg ging! Begrip van wie God is, het daadwerkelijk kennen van de Heer is zo belangrijk! Daaruit vloeien onze daden en woorden voort en zijn we in staat te getuigen van de grote liefde van God in Jezus Christus. (Jacobus1:22)

Marius Lodewijk Otto de Bruijne (Drachten, 27 juni 1949) is een Nederlandse evangelicale presentator, spreker en kunstenaar. De Bruijne leverde een belangrijke bijdrage aan de bewustwording van de problemen rond ontwikkelingssamenwerking in evangelicale kring.

Biografie
De Bruijne groeide op binnen de Gereformeerde Kerken in Nederland, als zoon van een predikant en cursiefjesschrijver voor Trouw. Hij besloot rond zijn twintigste over te stappen naar een evangelische gemeente.

Hij was godsdienstleraar en werkte aan het einde van de jaren zeventig voor de hulporganisatie Tear. In deze tijd was hij ook redacteur van het evangelicale tijdschrift Reveil en voorzitter van het Evangelisch Maatschappelijk Beraad. In 1984 verhuisde hij met zijn gezin naar Kenia. Vanuit de hoofdstad Nairobi werkte hij voor de Afrikaanse Evangelische Alliantie. Later zou hij de Afrikaanse kerken vertegenwoordigen in Europa.

In de periode van 1994 tot 2003 maakte hij diverse programma's voor de Evangelische Omroep, zoals Otto in Afrika, Otto op zoek en Omega. De Bruijne is een veelgevraagd spreker in evangelische kringen. Zo heeft hij diverse keren gesproken tijdens de Pinksterconferentie van Opwekking. Daarnaast maakt hij theater en heeft hij verschillende boeken geschreven.

In juni 2006 werd De Bruijne na een routine-operatie in slaap gehouden vanwege complicaties na de operatie. Hij verbleef geruime tijd op de intensive care en was rolstoelgebonden. Tijdens die slaapperiode had hij een visioen waarin hij verschillende engelen bij zijn bed zag staan.[1] In de afgelopen jaren heeft hij verschillende boekjes geschreven onder de naam 'Ottografiën'.

Samen met de Amsterdamse theoloog Karin Timmerman en de protestantse voorganger Peter Pit deed De Bruijne onderzoek naar de kerkverlating van evangelische christenen. In april 2009 verscheen het boek Ooit evangelisch. Daarin laten zij zien dat ook onder evangelischen (forse) kerkverlating plaatsvindt en wat de beweegredenen daarvoor zijn.[2] Het vervolg daarop is De Kerk is dood, leve de Koning, over de toekomst van de kerk.

In 2011 kwam hij met het project de Canvas Kapel, waarin hij 54 van zijn schilderijen verwerkte op 2,50 m hoge PVC-panelen in de vorm van een (mobiele) kruiskapel.

Bron: Wikipedia

“Ik spreek graag over de Bijbel, waarin je van begin tot eind de rode lijn kunt volgen van Gods plan met Israël. Dat plan is tegenwoordig nog even actueel. Het Jodendom vandaag de dag is levende profetie. Daaruit mogen wij als christenen hoop putten. Daar kom ik graag met jullie over spreken. Daarnaast verdiep ik me graag in de Joodse uitleg van de Bijbel. Paulus schrijft in Romeinen 3:1 over de Joden: “allereerst zijn hun de woorden van God toevertrouwd.” Ik heb in het luisteren naar de Joodse Bijbeluitleg een geweldige diepgang ervaren, die ik alleen maar toe kan schrijven aan deze woorden van Paulus. Die diepgang heeft mijn geloof verrijkt en ik hoop dat ook met anderen te mogen delen.”

Bron: https://christenenvoorisrael.nl

Na het volgen van een Bijbelschool in 2012 is Willem actief geworden als spreker in verschillende gemeentes in Nederland. In de afgelopen jaren hebben Willem en zijn vrouw Jedidja stichting Hope 4 Nations opgezet om zich te richten op evangelisatiewerk in binnen-en buitenland. Hiernaast studeert Willem nog parttime theologie aan de Continental Theological Seminary in België.

Willem Johannes Ouweneel (Zaandam, 2 juni 1944) is een Nederlandse bioloog, filosoof en theoloog.

Ouweneel is onder het evangelische/orthodox-protestantse deel van Nederland een bekend publicist en spreker. Ook is hij een ervaren debater. Hij is afgestudeerd als bioloog en meervoudig gepromoveerd, namelijk in de biologie, theologie en de filosofie.

Daarnaast heeft hij meer dan 130 populair-wetenschappelijke boeken op zijn naam staan.

[Bron: Wikipedia]

Wim Grandia (Alphen aan den Rijn, 1961) is een Nederlandse voorganger en voormalig medewerker van de Evangelische Omroep.

Grandia groeide op in een christelijk gezin en maakte op zijn zeventiende een keuze voor het christelijk geloof. In 1980 kwam hij bij de Evangelische Omroep te werken. Grandia was eindredacteur van de Ronduit-club, de jongerentak van de Evangelische Omroep; Ronduit Praise is een van zijn bedenksels. Grandia is zowel als aanbiddingsleider en als spreker hieraan verbonden geweest. Vanaf 1982 was hij ook betrokken bij de organisatie van de EO-Jongerendag. In die tijd was hij daar ook driemaal spreker.

In oktober 2006 kwam Grandia te werken als voorganger bij de Evangelische Gemeente Jozua in Dordrecht. Sinds juli 2014 is hij voorganger af en heeft sindsdien een eigen bureau waarmee hij kerken wil ondersteunen en advisiseren.

Grandia is een veelgevraagd spreker in kerken en op jeugdgroepen. Ook spreekt hij regelmatig op christelijke conferenties. In 2012 werd hij op het laatste moment voor de vierde keer gevraagd om op de EO-Jongerendag te spreken, nadat de geboekte spreker (Martin Brand) door een hartstilstand was getroffen.

Samen met zijn vrouw Gees Grandia-de Heer kreeg hij vijf kinderen. Zijn vrouw overleed op 4 april 2009 aan kanker. In het voorjaar van 2011 trouwde Grandia met Sonja Splinter.

Sinds september 2014 is Wim als interim gemeenteopbouwwerker verbonden aan Berea De Maten.